قبر منافق

منافقان و تاریکی

بقره/17-18

آبه:

مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ ناراً فَلَمَّا أَضاءَتْ ما حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَکَهُمْ فی‏ ظُلُماتٍ لا یُبْصِرُونَ (17) صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لا یَرْجِعُونَ (18)

ترجمه:

سرگذشت آنان سرگذشت کسانى است که در شب بسیار تاریک بیابان‏ آتشى افروختند تا در پرتو آن خود را از مهلکه نجات دهند، چون آتش پیرامونشان را روشن ساخت، خدا [به وسیله توفانى سهمگین‏ نورشان را از میان برداشت و آنان را در تاریکى‏هایى که مطلقاً نمى‏دیدند واگذاشت. (17) کر و لال و کورند، به این سبب آنان از گمراهى و ضلالت به سوى هدایت و حقیقت‏ بازنمى‏گردند. (18)

خداوند متعال در این آیه منافقان را به کسانی تشبیه می کند که در تاریکی گم شده و با طوفان چراغ و مشعل راهشان خاموش می شود و راه پیدا کرده را دوباره گم میکنند.

فرض کنید در بیابانی که نه نوری در آن وجود دارد و نه اثر موجود زنده ای، تنها مانده و گم شدید، حال با هزار زحمت و مکافات که هم فکرتان به دنبال رهایی جانتان از حیوانات درنده است و هم ترس از گرسنگی دارید، آتشی پیدا کردید  و به راهتان ادامه می دهید و وقتی مقداری پیش رفتید با طوفان سهمگینی هم خودتان آسیب می بینید و هم آتشتان خاموش می شود و راهتان را دوباره گم می کنید.

منافقان نیز این چنین اند. خداوند منافقان را که در ظاهر به اسلام ایمان آورده اند و از مزایای سلام بهره مند شدند اکنون بعد از مرگشان در عالم قبر، روشنی مانشان را از بین می برد و آنجا میفهمند که اسلام ظاهری به دردشان نخورد.

عناصر تشبیه:

1-     مشبه منافقانند

2-     مشبه به مسافر سرگردان و گمشده

3-     وجه شبه حیرانی

مدرک

الامثل، آیت الله مکارم، ج1،ص30-31